Ons vakantie is achter de rug. Het is anders uitgepakt dan ik het heb verwacht. Ik ga het in een sidestory wel meer erover vertellen.

Het is nu kerstavond en ben terug bij mijn ouders. De dagen na ons terugkomst naar NL hebben we samen besteed. We keken terug hoe de vakantie zo heeft afgelopen. Met name keek ik terug naar mijn gedrag en wat er gaande was door mij. Ik kan het helaas niet veranderen hoe graag ik het zou willen. Ik ben afstandig geweest en heb haar pijn gedaan. Ik hoop dat het goed komt tussen ons. We hebben erover gepraat, maar helemaal gerust gesteld ben ik niet. Het ligt meer aan mij. Na die avond weet ik meer dat zij bij me zal blijven. Maar tegen welke prijs? Ik ben deze relatie ingegaan met als doel om samen met haar op te trekken en gelukkig te zijn. Waren we gelukkig tijdens de vakantie? Ik denk het niet. Buiten op de kerstmarkt of in de restaurants waren we een gewoon koppel, maar terug in het appartement waren we net als een oud getrouwd stel. Meer hierover vertel ik later in een sidestory.

Hoe gaat het nu?
“Okayish I guess.”

Na het bellen en slapen voel ik me nog steeds zo, misschien zelfs slechter. Mijn telefoon is stuk gegaan en ik heb eigenlijk helemaal geen zin om energie in te steken om op zoek te gaan naar een nieuwe telefoon (met evt hoesje en al). Hoe gaat het dus? Ik ben moe. Geen puf, geen plezier. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil slapen. De hele dag slapen.
Daarnaast ben ik ook bang. Bang voor de nabije toekomst. Bang voor hoe het zou zijn tot medio 2019. Zijn we nog samen? Ben ik nog samen met haar? Wil ik nog samen zijn met haar? Wil zij nog samen met mij zijn? Ik maak me zorgen om haar. Ik hoop dat zij gelukkig kan zijn. Ik wil at zij gelukkig kan zijn, en het liefst met mij samen. Het liefst met mij samen. Ik ben bang dat zij niet gelukkig kan zijn samen met mij. Ik ben bang dat ik haar probeer weg te stoten als ik merk dat zij niet gelukkig is met mij. Ik ben niet van plan om weg te gaan bij mensen, dus ook niet bij haar. Wat ik vaak heb gedaan is mensen wegduwen. Dit komt op hetzelfde neer als niet samen willen zijn met degene, terwijl ik tegelijkertijd niet afstand kan doen van degene. Net als die avond op vakantie. Ik stoot haar weg en ben ergens anders gaan slapen die nacht. Ik kon niet weggaan, maar ik kon ook niet blijven; zo ervaarde ik het. Ik zou nooit bij haar weggaan. Maar ik ben bang dat als ik me vaker zo ga voelen zoals op de vakantie, dat ik haar zo ver krijg dat ze niet meer bij me wil zijn. Dat ik haar zo ver en vaak heb afgestootte dat ze niet meer wil. Ik hoop dat het nooit erop aankomt. Ik hoop dat zij bij me wil blijven; bij me ga blijven.

Op de vraag: Heb ik spijt? Spijt voor hoe de vakantie gegaan is? Ja.

Spijt voor mijn confession? Nu een beetje. Nogmaals, ik ben de relatie ingegaan met haar om ons beide gelukkig te maken en samen op te trekken. Maar hoe het nu ervoor staat is dat we beide misschien minder gelukkig zijn. Dit weet ik dus niet zeker. Ik weet het ook niet of dat voor mij geldt, want ik merk bij mezelf dat ik weer een terugval krijg in mijn mental state. Een soort burn-out krijg ik weer binnenkort. Maar edeze keer heeft het niets met tentamens of eindgesprekken te maken. Deze keer gaat het tussen mij en haar en ik weet niet hoe ik hiermee om kan gaan. Ik weet niet hoe lang het ‘burn-out’ gevoel aanhoudt.

Wat wil ik nu? Ik wil meer tijd hebben samen met haar. Ik wil bij haar zijn. Maar ik weet niet of het goed is als wij zo vaak samen zijn. Het voelt alsof ik eruit geslingerd ben van ons eigen wereldje. Of beter gezegd, dat ik ons wereldje heb vernield. Ik weet niet hoe ik het wereldje weer kan herstellen en of het elkaar zien beter is of dat het een averechts effect heeft. Ik weet ook niet of we soort van schijn blij zijn als we samen zijn. Dit is iets wat ik heb gemerkt tijdens ons vakantie. Wij kunnen soort van schijn blij zijn tegenover anderen. Dit vraagt veel energie van mij. Energie die ik me nu niet kan veroorloven. Energie die zij niet heeft. Ik wil haar geen last zijn. Ik maak me te veel zorgen om haar. Ik twijfel of ik de juiste persoon ben voor haar. Ik weet het niet meer… Ik weet het niet meer… Ik wil slapen. Ik wil meer tijd. Ik wil samen met haar zijn. Ik voel me verantwoordelijk om voor haar te zorgen, want ik heb de stap gezet om deze relatie te starten.

Het is alles of niets. Dat geldt voor ons. We geven elkaar 100% of 0%. Ik heb altijd gezegd dat mocht het mis gaan tussen ons dat ik het wel rustig en fijn wil afsluiten. Nu wil ik helemaal niet dat het mis gaat tussen ons. Dat gaat niet gebeuren. Maar tegelijkertijd merk ik ook dat als ik echt niet wil dat het mis gaat, maar dat het alsnog wel mis gaat dan gaat het hoogst waarschijnlijk niet op een rustige en fijne manier.

Ik vraag het nogmaals aan mezelf: Heb ik spijt? Ik kan geen nee zeggen en ook geen ja zeggen hierop. Ik heb enerzijds mijn SO gevonden, maar tegelijkertijd twijfel ik of het echt goed komt tussen ons. Of zij blij kan zijn samen met mij.

Ik heb onlangs wellicht mijn eerste mental breakdown gehad. Ik kon het niet meer aan. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik ging die dag alles van me afstoten, maar dat wilde ik niet diep van binnen. Ik zei tegen anderen dat ik ze niet wilde, terwijl ik ze graag nog in mijn leven wilde. Dit gebeurde zelfs bij haar. Ik kon me toen mezelf niet vergeven. Ik kan me nog steeds niet vergeven dat ik het zei tegen haar. Dat ik het in mijn hoofd had om het tegen haar te zeggen, nu op dit moment; in haar situatie. Ik zei letterlijk dat ik me afvroeg of ik van haar kon houden als ik niet vanmezelf kon houden. Ik vroeg me af van houden van betekent. Ik vroeg me af of ik van haar houd. Ik kan mezelf nog steeds niet geloven en vergeven dat ik het heb gezegd. Ik wil dit vergeten zoals die keer met de tapas. Maar ik ben bang dat ik het niet kan vergeten omdat ik het als een straf voor mezelf zie door het te onthouden. Dat gehuil van haar door mij. Helemaal door mij. Dat ga ik dus nooit meer vergeten.

Ik besef het nog steeds niet hoeveel ik voor haar beteken. Wanneer kom ik erachter? Ik houd van haar. Ik wil alles doen om haar gelukkig te maken. Ik heb er alles voor over. Ik kan niet zonder haar. Alles wat ik heb gedaan is uit liefde voor haar. Daar ben ik van overtuigd.
Maar alles wat ik doe, heeft een averechts effect bij haar. Ze raakt nog meer in love met mij; Ik krijg het gevoel dat zij zich dan soort van schuldig voelt en zich dingen afvraagd als: ‘waarom doet hij alles dit voor mij? Hoe kan ik het teruggeven? Houd hij echt van mij?’. Dit laatste weet ik niet hoe ik ermee om moet gaan. Het enige wat ik wil van haar is dat zij bij me blijft. Dat zij samen met mij verder door het leven gaat. Dat zij samen met mij gelukkig is. Telkens als zij weer de gedachten krijgt dat ik haar mogelijk ga verlaten, probeer ik het tegen te spreken. Ik ben helaas niet goed met woorden en soms komt het dan emotieloos over. Ik weet niet hoe ik het ‘echt’ kan zeggen. Ik heb het nooit zo goed kunnen doen, mijn emoties delen. Ik kan het alleen laten zien met mij acties. Maar deze acties hebben een averechts effect… Het is een vicieuze cirkel waar ik geen raad weet.

Het is nu 05.00. Over 12 uur begint mijn uitreiking ongeveer. Ik werd ongeveer een uur geleden wakker en verlangde naar haar. Ik mis haar. De verbinding was nog niet verbroken, maar ik hoorde niets aan de andere kant. Ik wil laten zien dat ik van haar houd, maar kom er niet uit hoe ik dat kan doen. Als iemand het antwoord heeft, dan wil ik het horen. Ik weet het niet goed. Tijd is misschien het antwoord. Ik moet wel eerst haar vertrouwen weer terugkrijgen na mijn mental breakdown. Dit vergt dus tijd. Misschien wel veel tijd. Ik moet dit doorstaan, maar hoe langer het duurt hoe banger ik word dat zij weggaat, of beter gezegd dat wij uit elkaar gaan. Dat is het laatste wat ik wil in mijn leven, want ik zet mijn hele leven hierop in: mijn eigen identiteit. Als ik haar verlies dan weet ik het niet meer. Ik kan niemand vinden die alles voor mij over heeft en alles van mij accepteert. Mocht ik haar verliezen dan verwijt ik dat volledig aan mijzelf. Zij wilt een ding van mij en dat is van haar houden. Als ik dat niet kan duidelijk maken aan haar dan geef ik het op, mijn hele leven; mijn hele identiteit. Ik ben bang.

Zo nu en dan komt de vraag: is dit het nog waard? Mijn antwoord: Ja, want ik wil nog steeds met haar verder optrekken in het leven. Alhoewel ik mezelf niet helemaal goed ken, ben ik heilig van overtuigd dat ik van haar houd. Als dat onjuist is dan zorg ik erover dat ik van haar houd, want mijn ratio zegt dat zij degene is voor mij. Zij past perfect bij mij; wij passen perfect bij elkaar. Wij maken nog steeds elkaar zinnen af, denken precies over dezelfde dingen na op één moment, hebben dezelfde interesses, verlangen naar elkaars aanwezigheid, kunnen alles met elkaar delen, etc.

In mijn voorwoord had ik de voorwaarden staan voor mijn blog. Ik had twee endings geschetst, maar voor mij bestaat er maar een ending. Dat is een wedding.

Het is een week voor mijn diplomauitreiking. Ik ben nu even weg van mijn ouders, want het werd te veel voor mij. Te veel prikkels, te druk, te veel gevraag van de ouders. Ik kon er niet meer tegen en ben naar Koala gegaan voor rust. De rust heb ik wel gevonden, na enige tijd en veel gehuil. Ik voel me goed bij haar. Soms zijn er dagen waarbij ik me niet lekker voel en zij ook niet. Dan gaat het mis, want wij versterken dan elkaar. Er was een moment geweest waarbij ze vroeg of ik niet beter af was in mijn eigen kamer in plaats van bij haar. Ik wilde dat absoluut niet.

Het is nu beter. Het gaat nu iets beter met mij. We hebben afgesproken voor de diplomauitreiking dat zij niet komt… Ik wil juist dat ze komt, maar het is waarschijnlijk beter voor iedereen als ze niet komt. Ik zou het liefst alleen haar uitnodigen en de rest niet; inclusief mijn familie/gezin. Maar ja, hoe kan ik ze niet uitnodigen? Hm.

Voor mij hoeft de diplomauitreiking niet meer. Ik zou het liefst gewoon het papiertje willen afhalen bij een balie als het mogelijk was, maar dat kan helaas niet. Ik kijk er niet naar uit, want zij is niet erbij. Dat stoort mij, want het is mijn uitreiking en zij is er niet…

Na de uitreiking ga ik asap terug naar mijn kamer en slapen. Ik ga asap terug naar haar toe… of zij naar mij toe. Hoe dan ook, ik wil nu het nog kan zo veel mogelijk tijd met haar besteden. Ook al is het de hele dag niks doen. Ik wil gewoon bij haar zijn. Mijn Koala.